Τα Εγκλήματα των Εβραίων κατά του Ελληνισμού

23/04/2020

Στις 29 Μαΐου 1453 κυριεύεται η Κωνσταντινούπολις. Ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος Παλαιολόγος πίπτει ηρωϊκώς μαχόμενος. Οι βάρβαροι Οθωμανοί που μπήκαν μέσα, μετά την προδοσία του Σχολάριου και την συμφωνία της εκκλησίας με τον Μωάμεθ, σφάζουν και λεηλατούν. Τίποτε δεν μένει όρθιο. Οι Εβραίοι και ο κλήρος δεν κινδυνεύουν καθόλου. Απεναντίας ενθουσιασμένοι από την Ελληνική τραγωδία, συνεργάζονται με τους Τούρκους και φυσικά κερδοσκοπούν. Χαρακτηριστικά αναφέρω, ότι οι Τούρκοι αιχμαλώτισαν 60.000 περίπου νέους Έλληνες και Ελληνίδες, ανάμεσά τους και μερικούς Λατίνους, τους οποίους πωλούν ως σκλάβους στους Εβραίους. Οι Ιουδαίοι τότε θησαύρισαν από το δουλεμπόριο που έκαναν.

Ο Μωάμεθ είπε στον Γεννάδιο: «Πατριάρχευε έν ειρήνη και έχε την φιλιαν Ημών έν οίς χρηζοις καί έθελοις. Έχων πάντα τα προνομία των προκάτοχων σου».

«Επί τρεις ημέρας (1453, 29-31 Μαΐου) επεκράτησαν σφαγαί, λεηλασίαι, αιχμαλωσίαι και παντός είδους άλλαι βιαιοπραγίαι εν τη καταλειφθείση πόλει. Λέγεται ότι τότε περί τας 60 χιλιάδας Ελλήνων και Λατίνων περιήλθαν εις τουρκικήν αιχμαλωσίαν. Εξ αυτών πολλοί επωλήθησαν εις Εβραίους, οι οποίοι κατά την Άλωσιν και μετ’ αυτήν πολύ επλούτισαν μετερχόμενοι την εμπορίαν των σκλάβων, έχοντες ιδίαν συνοικίαν εις τον Γαλατά και ιδίαν «παλαιάν Εβραϊκή σκάλαν», κειμένην πιθανότατα πλησίον του Βαλούμ-Παζάρ». Εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ (τόμος 11ος σελ. 897 λ. «Κωνσταντινούπολις»)

Η σκοτεινή περίοδος της Τουρκοκρατίας αρχίζει. Ο Ελληνισμός υποφέρει όχι μόνο από την τουρκική κατοχή, αλλά και από την εκκλησία και τους Εβραίους. Ναι, μη σας φαίνεται παράξενο. Ο Τούρκος το μόνο που ήθελε ήταν να έχει εδραιωμένη την εξουσία του και να εισπράττει φόρους. Αντίθετα οι Εβραίοι μας μισούσαν πάντοτε ως Έθνος και προσπαθούσαν να μας εξαφανίσουν. Είτε αυτοί λέγονταν χριστιανοί, είτε Ιουδαίοι.

Ο Γ. Ιωάννου («Καθημερινή» 7 Μαρτίου 1976) αν και φιλοεβραίος παρατηρεί σ’ άρθρο του ότι: «οι Εβραίοι υπήρξαν υποδειγματικοί υπήκοοι του Πατισάχ. Ευκαιρία δεν έχασαν για να του κάνουν το χατήρι, όταν εμείς σερνόμασταν στης δουλείας τα χώματα».

Αλλά δεν έκαναν μόνο τα χατήρια στους Τούρκους, ήτανε ακόμη εκτός από οικονομικοί καταπιεστές των Ελλήνων και κατάσκοποι. Ο Δ. Δανιηλίδης στο βιβλίο του «Η νεοελληνική κοινωνία και οικονομία» (εκδ. «Σαμαρόπουλος» Αθ. 1934, σελ. 215) αναφέρει τον τρόπο με τον οποίον οι Εβραίοι κέρδιζαν την εμπιστοσύνη των Σουλτάνων και πως από τον «κύκλο τους αναδειχθήκανε σύμβουλοι και κατάσκοποι». Ο διαβόητος Εβραίος Μαυρογόνατος κατέδιδε τους Έλληνες επαναστάτες στις ενετικές αρχές, διότι οι Εβραίοι θέλανε οι Έλληνες να είναι υπόδουλοι. Δεν τους ενδιέφερε ο κατακτητής. Οι Έλληνες μόνο να είναι σκλάβοι. Ο Εβραίος Ναζή, επίσης κατατυράννησε τα Ελληνικά νησιά και υπήρξε η αιτία της τουρκικής κατακτήσεως της Κύπρου.

Αλλά ας δούμε, για να δώσω μια εικόνα, τι ήσαν ο Μαυρογόνατος και ο Νάζη ή Ναζή. Για τον πρώτο η «Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Πυρσός» (έκδ. 1931, τόμος ΙΣΤ, σελ. 786 λ. «Μαυρογόνατος») γράφει:

«Μαυρογόνατος Δαυίδ Ηλίας. Εβραίος έμπορος διαμένων εν Ρεθύμνη της Κρήτης κατά τα μέσα του ΙΕ αιώνος. Τω 1453 εμήνυσεν εις τας ενετικάς αρχάς τον πρόκριτον Ρεθύμνης Σήφην Βλαστόν, ως μελετώντα επανάστασιν κατά των Ενετών. Ο Βλαστός και η σύζυγός του μετά των τέκνων των συλληφθέντες υπό των Ενετών, εθανατώθησαν οικτρώς εν τη φυλακή, ο δε Μαυρογόνατος αμειφθείς γενναίως υπό των Ενετών μετηνάστευσεν εις Ενετίαν μέχρι του 1462, ότε, επανελθών εις Ρεθύμνην εμύνησε τους προκρίτους Ιωάννην και Γεώργιον Γαβαλάδες ως συνωμοτούντες κατά των Ενετών και επέτυχε και τούτων την εξόντωσιν. Η Ενετική κυβέρνησις αμοίβουσα τας υπηρεσίας του έδωσεν αυτώ 3 χιλιάδες φλωρίων και προσέτι επεδίκασεν αυτώ ετήσιον επιχορήγησιν εκ 500 φλωρίων μεταβιβαζόμενη και εις τους κληρονόμους του, πλέον δε τούτων εχορήγησεων αυτώ και τοις λοιποίς εν Κρήτη εβραίους διάφορα προνόμια…»

Όσο για τον δεύτερο στην «Εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ» (τόμος 14, σελ. 300 λ. «Νάζης») διαβάζομεν:

«ΝΑΖΗΣ, δον Ιωσήφ, Διάσημος Εβραίος τραπεζίτης και οικονομικός παράγων της εποχής του, γεννηθείς το 1525 εις Πορτογαλίαν. Επεδόθη εις τραπεζιτικάς και άλλας επιχειρήσεις εις Βέλγιον, Ιταλίαν και Γαλλίαν και χάρις εις το επιχειρηματικόν του πνεύμα εσχημάτισε τεραστίαν περιουσίαν. Κατώρθωσε να προσελκύση την εύνοιαν των διαφόρων βασιλικών οίκων της Δύσεως και με την αύξησιν της ισχύος και της επιρροής του ήρχισε να καλλιεργή τολμηρά σιωνιστικά σχέδια. Ο Ναζής είχεν εκχριστιανισθή, μη δυνάμενος όμως να υποκρίνεται τον χριστιανόν, μετέβη και εγκατεστάθη εις Κωνσταντινούπολιν, όπου, ως Ιουδαίος πλέον, χάρις εις την φιλίαν του σουλτάνου Σουλεϊμάν Β’ απέβη ταχέως ο ρυθμιστής της οικονομικής και πολιτικής ζωής της Τουρκίας, ερχόμενος εις απ’ ευθείας επαφήν με τας ευρωπαϊκάς κυβερνήσεις και τους βασιλείς της Δύσεως. Αφού απέτυχεν εις τας προσπάθειάς του να ιδρύση ιουδαϊκήν εστίαν εις την Παλαιστίνην, έλαβε παρά του σουλτάνου ως τιμάριον την Νάξον, Άνδρον, Μήλον και άλλας νήσους του Αιγαίου, με τον τίτλον του δουκός. Κατά το διάστημα της δεκατριετούς ηγεμονίας του ουδέποτε επεσκέφθη τας νήσους του, αλλ’ εκυβέρνα αυτός από το μεγαλοπρεπές δουκικόν παλάτιόν του, του Περάν της Κωνσταντινουπόλεως, όπου έζη με ηγεμονικήν εθιμοτυπίαν, εξερχόμενος πάντοτε συνοδεία ενόπλων. Την τοπικήν διοίκησιν του τιμαρίου του ήσκει ο τοποτηρητής του Φραγκίσκος Κορονέλλος. Ο Νάζης εμηχανορράφει διαρκώς εις την Κωνσταντινούπολιν κατά της Βενετίας και επέτυχε να εξωθήση τον σουλτάνον εις την κατάκτησιν της Κύπρου. Ο Νάζης, η δύναμις του οποίου είχε μειωθή από του θανάτου του Σελίμ (1574), απέθανε το 1579, το δε δουκάτον του προσηρτήθη εις την Τουρκίαν».

Θα συμπληρώσω και μερικά άλλα στοιχεία. Ο Εβραίος Νάζης, μετέβαλε το όνομά του και στα έγγραφα της εποχής αναφέρεται ως Φράνκ Μπέϋ Ογλού! Όταν απέθανε την θέση του πήρε ένας άλλος Εβραίος ονόματι Σολομών Νάθαν Ασκενάζι, που μετονομάσθηκε σε Αλαμάν Ογλού! Το 1985 το Ελληνικό Γενικό Επιτελείο Στρατού κυκλοφόρησε το βιβλίο του ΡΑUL COLES: «Οι Οθωμανοί στην Ευρώπη» (έκδ. ΔΕΚ/ΓΕΣ Αρ. 106, σελ. 215,218) όπου διαβάζομεν τα εξής:

«Ο Ιωσήφ Νάζι τους συνήντησε εκεί το 1554 και αμέσως απεκάλυψε ότι ανήκε στην ιουδαϊκή πίστη. Κατά τα επόμενα χρόνια έγινε διάσημος ως έμπορος ειδικευμένος στο εμπόριο των κρασιών και ως έμπιστος διπλωματικός σύμβουλος της οθωμανικής κυβερνήσεως και ως γενναιόδωρος προστάτης των εβραϊκών φιλολογικών κύκλων της Κωνσταντινουπόλεως και της Θεσσαλονίκης. Τουρκικά έγγραφα της εποχής τον αναφέρουν ως Φρανκ Μπέϋ Ογλού· για τους κατοίκους της Κωνσταντινουπόλεως ήταν απλώς Ο «Μέγας Εβραίος». Μια περίοδος σημαντικής επιρροής και ισχύος άρχισε με την ανάρρηση στο θρόνο του φίλου και προστάτου του Σελίμ του II, το 1566. Ο Σελίμ τον ωνόμασε δούκα της Νάξου, ένα τιμάριο που περιλάμβανε μια δωδεκάδα νησιών του Αιγαίου με σημαντική εμπορική και κάποια στρατηγική σημασία. Δημιούργησε ένα δίκτυ διπλωματικών και εμπορικών επαφών στην Πολωνία, στη Μολδαβία και στη Βλαχία. Αργότερα ο Σελίμ του παραχώρησε το μονοπώλιο της εισαγωγής κρασιών στην Κωνσταντινούπολη. Στην αυλή ήταν εξέχον μέλος του φιλοπόλεμου κόμματος, που διατηρούσε την παράδοση του Χαϊρεδίν Βαρβαρόσσα, κηρύσσοντας αδιάκοπες εχθροπραξίες εναντίον όλων των καθολικών μεσογειακών δυνάμεων. Απέβλεπε στο θρόνο της Κύπρου, όταν οι οθωμανικές δυνάμεις εισέβαλαν στη νήσο το 1570. Η επιρροή του Ιωσήφ Ναζί έπεσε μετά τη σύναψη ειρήνης με τη Βενετία το 1573, και το θάνατο τον Σελίμ, το 1574, οπότε αποτραβήχτηκε σ’ ένα βίο, τον οποίο ο βιογράφος του Σέσιλ Ροθ αποκαλεί «χρυσωμένη αφάνεια», στο παλάτι του στο Μπελβεντέρε, απάνω στο Βόσπορο. Το ρόλο του ως αυλικού, επιχειρηματία και συμβούλου για την εξωτερική πολιτική ανέλαβε αμέσως ένας άλλος Εβραίος, ένας πρόσφυγας γερμανικής καταγωγής, ο Σολομών Νάθαν Ασκενάζι, ο Αλαμάν Ογλού για τους Τούρκους χρονικογράφους».

Ο «Μέγας Εβραίος», λοιπόν, χάρις στους Τούρκους ηγεμόνευσε στο Αιγαίο και ήθελε τον Θρόνο της Κύπρου!! Το ιστορικώς βεβαιότατον είναι ότι οι Εβραίοι δεν θέλανε την Ελληνική Επανάσταση και καταπολεμούσανε με δόλια μέσα, κάθε απόπειρα επαναστάσεως, από κοινού με την εκκλησία. Προσφιλής τους τακτική ήταν να επισημαίνουν τους επαναστάτες και να τους προδίνουν στις Τουρκικές αρχές. Έτσι αυξάνανε την ευγνωμοσύνη των Τούρκων και εισπράττανε χρηματικές αμοιβές. Για να μη μακρηγορώ υπενθυμίζω την περίπτωση του φλογερού πατριώτου, Διονυσίου Φιλοσόφου, του επονομαζομένου αισχρώς από την εκκλησία «Σκυλοσόφου». Αυτός όταν καθαιρέθηκε για τις επαναστατικές του ενέργειες, εταξίδευσε στην Ευρώπη και συνωμότησε με βασιλείς (Κάρολος Β’, Ερρίκος Δ’) κατά των Τούρκων. Τελικά μόνος του κατώρθωσε να παρασύρη σ’ επανάσταση τους Ηπειρώτες χωρικούς της Πίνδου. Η ενέργεια του Διονυσίου υπήρξε μια υπερ-τολμηρή πράξη παλληκαριάς. Δεν είχε καμμιά ελπίδα επιτυχίας κι όμως έγινε. Η αξία της από την άποψη της τονώσεως του ηθικού των σκλαβωμένων υπήρξε ανυπολόγιστως, διότι οι «ραγιάδες» είδαν ότι, αν και άοπλοι μπορούσαν έστω για λίγο, να επιβληθούν. Μετά την καταστολή του κινήματος ο Διονύσιος κρύφθηκε, αλλά τον πρόδωσε η εκκλησία και οι Εβραίοι. Τα γεγονότα συνοπτικά εξελίχθησαν ως εξής:

«Την νύκταν λοιπόν της 10ης προς την 11ην Σεπτεμβρίου 1611 επί κεφαλής 800 χωρικών αόπλων επί το πλείστον … επέδραμε κατά των Ιωαννίνων, προέβη εις σφαγάς των εν αυτοίς ανύποπτων Τούρκων και επυρπόλησε το κτίριον του τοπάρχου Οσμάν Πασά. Οι Τούρκοι ένοπλοι όντες, αν και κατ’ αρχάς κατεθορυθήθησαν τους έτρεψαν εις φυγήν και εφόνευσαν πολλούς, όχι μόνον από τους επαναστάτας αλλά και από τους χριστιανούς κατοίκους των Ιωαννίνων. Ο Διονύσιος απομείνας μόνος κατέφυγε εις το κάτωθεν του ναού του Αγίου Ιωάννου σπήλαιον. Και σήμερον «τρύπα του σκυλοσόφου» καλούμενον ίνα κρυβή. Τη προδοσία όμως των εβραίων το χρονικόν αναγράφει και η παράδοσις διασώζει συλληφθείς εξεδάρει ζων, το δε δέρμα του «γεμίσαντες άχυρον το περιέφεραν από πόλιν εις πόλιν και τέλος εις αυτήν την Κωνσταντινούπολιν...» (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «ΠΥΡΣΟΣ» τόμος Θ’, σελ. 406 λ. «Διονύσιος ο σκυλόσοφος»).

Μετά την καταστολή της επαναστάσεως του Διονυσίου οι Τούρκοι κατηγορήσανε πολλούς κληρικούς ψευδώς ως συνεργούς του οι οποίοι βρήκαν επίσης βασανιστικό θάνατο. Ένας εξ αυτών ήταν και ο Αρχιεπίσκοπος Φαναρίου και Νεοχωρίου Σεραφείμ. Τον οποίο η εκκλησία έχει ανακυρήξει και άγιο, αντί να ντρέπεται για την ύπαρξη του. Όχι μόνο δεν στήριξε την επανάσταση του Διονυσίου, αλλά τον αποκήρυξε επανειλημμένα ενώπιον των Τούρκων πασάδων εν όψη της αγχόνης. Οι Τούρκοι δεν τον πίστεψαν κι έτσι του έκοψαν την μύτη. «Εσουβλίσθη και μετά ταύτα απεκόπη η κεφαλή αυτού υπό των δημίων» («Λεξικόν των Νεομαρτύρων», «εκκλησιαστικοί εκδόσεις» Άθ. 1972, τόμος 3ος, σελ. 450).

Παρόμοιος με τον Διονύσιο ήταν και ο Κοσμάς ο Αιτωλός (1714-1779) ο οποίος ίδρυε παντού χριστιανικές σχολές στις οποίες απομάκρυνε τους Έλληνες απ’ την αρχαία παράδοση και ιστορία και αντ’ αυτού προσπαθούσε να τους κάνει Εβραιοχριστιανούς. Χαρακτηριστικές είναι μερικές απ’ τις Διδαχές του:

«-Να πάψη να διδάσκεται το μάθημα των φυσικομαθηματικών καθώς είναι επιστήμη του διαβολου!
-Να μη βαπτίζονται τα παιδιά με αρχαία Ελληνικά ονόματα διατί δεν τα αναγνωρίζη η Ορθοδοξία μας!
-Να καταργηθή η γλώσσα του Πλάτωνα και του Ξενοφώντα διατί δεν συνάδη με το Άγιο Ευαγγέλιο!
-Τα πολλά γράμματα είναι περιττά, αντιδρούν στην μάθηση του Χριστιανισμού!
-Νεύτωνες, Αριστοτέληδες και τρίγωνα είναι είδωλα και πρέπει να καταργηθούν!»

Οι Εβραίοι που παρακολουθούσανε την δράση του που ήταν αγαστεί με το καθεστώς. Ο ίδιος: «παρήνει τους Χριστιανούς να απέχωσι πάσης κοινωνίας και συναλλαγής προς τους Ιουδαίους» (Σπ. Αραβαντινός: «Ιστορία Αλή Πασά» έκδ. «Πυρρός» τόμος 1ος Αθ. 1895 σελ. 30). Μετά πολλά και «ένεκα διαβολών ισραηλιτών» (ενθ. ανωτ.) οι Τούρκοι (Κουρτ Πασάς) αφού πληρωθήκανε από τους Εβραίους εθανάτωσαν τον Κοσμά. Το ότι οι Τούρκοι δεν επιθυμούσαν τον φόνο του Ιεράρχου φαίνεται κι από την αντίδραση του Αλή Πασά, ο οποίος αγανάκτησε όταν επληροφορήθη ότι σκοτώσανε τον Κοσμά και έκτισε Εκκλησία εις μνήμη του, ακριβώς όπου τον απαγχονίσανε.

Στη βιογραφία του, που προανάφερα διαβάζετε συχνά φράσεις, όπως «οι Εβραίοι τον έβλεπαν μ’ εχθρότητα και μίσος» (σελ. 86), «ο φανατισμός και το μίσος των Εβραίων» (σελ. 103). Στα κηρύγματά του υπήρξε κεραυνός εναντίον τους, για θρησκευτικούς όμως λόγους, όχι εθνικούς.

«Τώρα έχω μάτια να βλέπω τον Εβραίον. Ένας άνθρωπος να με υβρίζη, να φονεύση τον πατέρα μου, τη μητέρα μου, τον αδελφόν μου και ύστερα το μάτι να μου βγάλη, έχω χρέος ωσάν χριστιανός να τον συγχωρήσω. Το να υβρίζει όμως τον Χριστόν μου και την Παναγίαν μου δεν θέλω να τον βλέπω. Και η ευγένειά σας πως σας βαστά η καρδιά να κάνετε πραγματείας με τους Εβραίους; Εκείνος, όπου συναναστρέφεται με τους Εβραίους, αγοράζει και πωλεί, τι φανερώνει; Φανερώνει και λέει πως καλά έκαμαν οι Εβραίοι και εθανάτωσαν τους προφήτας και όλους τους καλούς. Καλά έκαμαν και κάμουν να υβρίζουν τον Χριστόν μας και την Παναγίαν μας. Καλά κάνουν και μας μαγαρίζουν. Λοιπόν μην αγοράζετε τίποτε από αυτούς. Ταύτα διατί σας τα είπα χριστιανοί μου; Όχι δια να φονεύετε τους Εβραίους και να τους κατατρέχετε, αλλά να τους κλαίετε». («Διδαχαί Κοσμά» έκδ. «Αποστολιά» 1897 σελ. 63).

Τελικά «οι Εβραίοι επήγαν εις τον Κουρτ-Πασάν και του έδωσαν πολλά πουγγιά για να τον θανατώση» («Βίος Κοσμά» Βενετία 1814, σελ. 28). Συγκεκριμένα οι Ιουδαίοι πλήρωσαν τον Τούρκο δολοφόνο με 20.000 γρόσια. Το πτώμα του απαγχονισθέντος Αγίου ρίξανε σ’ ένα ποτάμι με μια πέτρα δεμένη στο λαιμό, όπως αργότερα κάνανε στον πατριάρχη Γρηγόριο Ε’. Ένας ευσεβής Έλλην το ανέσυρε και τον θάψανε στον νάρθηκα της εκκλησίας τις Θεοτόκου στο χωριό Καλικόντασι.

Ας δούμε όμως τα λόγια του φιλότουρκου προδότη Κοσμά Αιτωλού για να αντιληφθούμε τα ψεύδη τα οποία μας έχουν διδάξει τόσα χρόνια περί «πατριωτικού» και «ελληνικού» κλήρου: «Τριακόσιους χρόνους μετά την Ανάστασιν του Χριστού μας έστειλεν ο Θεός τον άγιον Κωνσταντίνον και εστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν· και το είχαν χριστιανοί το βασίλειον 1150 χρόνους. Ύστερον το εσήκωσεν ο Θεός από τούς χριστιανούς και έφερε τον Τούρκον και του το έδωσε (το Βυζάντιο) δια ιδικόν μας καλόν, και το έχει ο Τούρκος 320 χρόνους. Και διατί έφερεν ο Θεός τον Τούρκον και δεν έφερεν άλλο γένος; Δια ιδικόν μας συμφέρον· διότι τα άλλα έθνη θα μας έβλαπτον εις την πίστιν, ο δε Τούρκος άσπρα (χρήματα) άμα του δώσης κάμνεις ο,τι θέλεις. Και δια να μη κολασθώμεν, το έδωσε του Τούρκου, και τον έχει ο Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλον να μας φυλάει».

«Και εγώ αδελφοί μου, όπου αξιώθηκα και εστάθηκα εις αυτόν τον άγιον τόπον τον αποστολικόν, δια την ευσπλαχνίαν του Χριστού μας, εξέταξα πρώτον δια λόγου σας και έμαθα πώς με την χάριν του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και Θεού, δεν είσθενε Έλληνες, δεν είσθενε ασεβείς, αιρετικοί, άθεοι, αλλ’ είσθενε ευσεβείς ορθόδοξοι Χριστιανοί…».

Στα χρόνια της δουλείας των Ελλήνων οι Εβραίοι θριαμβεύουν και φυσικά θησαυρίζουν. Μαζεύονταν γύρω από τους ισχυρούς Πασάδες και με γλοιώδες κολακείες εξασφάλιζαν την εύνοιά τους. Όποιο βιβλίο ιστορίας διαβάσετε για Τούρκους θα συναντήσετε δίπλα τους και τους Εβραίους. «Εβραϊκές οικογένειες, είχαν από πολύ καιρό ασπασθεί το Ισλάμ και κατείχαν την εποχή του Σουλτάνου υψηλές θέσεις…» γράφει ο καθηγητής Πανεπιστημίου Φ. Βέμπερ στην εργασία του «Ο επιτήδειος ουδέτερος» (έκδ. Γ.Ε.Σ. Άθ. 1985 σελ. 50). Βέβαια αν και παρίσταναν τον μουσουλμάνο, οι Εβραίοι παρέμεναν πάντοτε Εβραίοι. Χάριν του κέρδους προσεποιούντο ότι αλλαξοπίστησαν. Ο Αραβαντινός στην «Ιστορία του Αλή Πασά» συχνά μνημονεύει τους Ιουδαίους που τον περιτριγύριζαν π.χ. «Μωσάκης ο Εβραίος (τόμος Β, σελ. 472 όπ. 4) «Ραφαήλ Κοέν» (τόμος Β, σελ. 367) μάλιστα αυτός έπαιξε χαρτιά με τον Αλή έχασε και δεν είχε να τον πλήρωση! Ο ιστορικός αναφέρει επίσης (τόμος Β, σελ. 375, υπ. Ι) και για τον ερωτικό δεσμό μιας Οθωμανίδος μ’ έναν Έλληνα και αποκαλύπτει τον παραδοσιακό χαρακτήρα του Εβραίου, ο οποίος πρώτα τους διευκόλυνε και κατόπιν τους πρόδωσε με συνέπεια να συλληφθούν και να θανατωθούν με λιθοβολισμό: «Αι συνεντεύξεις των δύο εραστών διηυκολύνοντο υπότινος Εβραίου όστις, άξιος όντως απόγονος του Ισκαριώτου πρόδωσεν αυτούς». Οι Τούρκοι ούτε ήσαν, ούτε είναι τόσο αφελείς όσο τους νομίζουν. Άλλως τε η Οθωμανική αυτοκρατορία δεν μπορεί να θεωρηθή έργον αφελών. Συμφωνώ απόλυτα ότι με τον πολιτισμό δεν έχουν σχέσιν, αλλά κουτοί δεν είναι. Ξέρανε λοιπόν ότι οι Εβραίοι υποκρίνονται, αλλά τους εχρειάζοντο, διότι τους μετεχειρίζοντο.

Η κήρυξη της επαναστάσεως του 1821 αποδεικνύει πλέον και στον κακοπροαίρετα δύσπιστο την στάση την εκκλησίας των Εβραίων έναντι των Ελλήνων. Τώρα πια οι Εβραίοι δεν είναι κατάσκοποι, φοροεισπράκτορες, προδότες, δολοφόνοι, όπως ήταν πριν. Τώρα δρουν ομαδικά σαν Εβραίοι και σφάζουν τους Έλληνες. Για το ολοκαύτωμα των Ελλήνων από τους Εβραίους το 1821 δυστυχώς δεν γραφήκανε βιβλία. Ότι γνωρίζουμε το ξέρουμε από τα αξιόπιστα απομνημονεύματα των αγωνιστών του 1821. Ούτε για τους απανωτούς αφορισμούς των αγωνιστών και της επαναστάσεως ακούμε πουθενά

Τα παιδιά μας στο σχολείο μαθαίνουν για τις σφαγές, που διέπραξαν οι Τούρκοι. Για τα εγκλήματα του κλήρου των Εβραίων δεν τους λέγουν τίποτε. Παραδείγματος χάριν, από τα απομνημονεύματα του Λ. Κουτσονίκα («Άπομν. αγωνιστών 1821» τόμος 6ος σελ. 91) μαθαίνουμε για την εισβολή των Εβραίων στη Νάουσα:

«Οι δε θρασύδειλοι Ιουδαίοι της Θεσσαλονίκης τρέχοντες, αυθορμήτως εγένοντο δήμιοι, σφάζοντες ως ζώα τους ανθρώπους. Φρίκη κατελάμβανε πάσαν ψυχήν ζώσαν δια τας τρομερωτάτας ανοσιουργίας αυτών, και εν τούτοις ουδεμία των βαρβάρων εκείνων ψυχών ελάμβανε το ελάχιστον αίσθημα οίκτου».

Επί του αυτού θέματος διαβάζομεν αλλού (Χ. Στασινόπουλου: «Λεξικό Ελληνικής Επαναστάσεως 1821» τόμος Β, σελ. 65, λ. «Εβραίοι») ότι:

«Κατά την καταστροφή της Νάουσας, τον Απρίλιο του 1822, από τον Αβδούλ Αμπούδ, εξακόσιοι Εβραίοι, που ακολουθούσαν το ασκέρι του αιμοβόρου Τούρκου πασά, αποτελέσανε πραγματικό σώμα δημίων και βασανιστών. Απερίγραπτα είναι τα όσα έκαναν στον άμαχο πληθυσμό της μαρτυρικής αυτής πόλεως».

Μια περιοχή της Ελλάδος που είχε επισύρει το έξαλλο μίσος των Εβραίων ήταν η ηρωϊκή Χίος. Είναι ιστορικώς βέβαιον, ότι οι Ιουδαίοι προκαλέσανε την καταστροφή της από τους Τούρκους για να λεηλατήσουν τον πλούτο των πολυαρίθμων Χιακών εργαστηρίων. Επί πλέον συμμετείχαν και οι ίδιοι με τον φρικτότερο τρόπο στις σφαγές. Ο αγωνιστής του 1821, γραμματεύς του Κανάρη και μετέπειτα βουλευτής Σύρου Ανδρέας Μάμουκας (1801-1884) έχει περιγράψει σαν αυτόπτης μάρτυς τα αιμοσταγή εβραϊκά εγκλήματα.

Η μανία των Εβραίων κατά των Ελλήνων βεβαιώνει «ήτο απερίγραπτος» παρακάτω λέγει, ότι δεν μπορεί να εκφράση τον τρόπο με τον οποίο οι Ιουδαίοι μετεχειρίζονται τα νεκρά σώματα των Ελλήνων. Αξιοσημείωτον είναι ότι αποκαλεί τους Εβραίους «μεμισημένον γένος εις όλον τον κόσμον» και κατόπιν αναφέρει ότι οι Εβραίοι δεν συνεκινούντο προ των γυμνών κρεμασμένων Ελλήνων, αλλά τους κατεκομμάτιαζαν ως κρέας εν μακέλλω (σφαγείον). Η περιγραφή είναι πραγματικά ανατριχιαστική και μπορείτε να την διαβάσετε στο «Χιακόν Αρχείον» που επεμελήθη ο Ιω. Βλαχογιάννης (τόμος 1ος, έκδ. «Αρχείων της Νεωτέρας Ελληνικής Ιστορίας» Αθήναι 1924, σελ. 314-315).

Οι σύγχρονοι «ιστορικοί» παραλείπουν να αναφέρουν ότι μαζί με τους Τούρκους έφθασαν στην Χίον Εβραίοι από την Σμύρνη και από άλλα μέρη ένοπλοι, για να συμβάλουν στο ολοκαύτωμα των Χίων. Ο Μάμουκας που έζησε τα γεγονότα (ηχμαλωτίσθη και εδραπέτευσε) καταγγέλλει τους Εβραίους, το «Χριστιανόμαχον τούτο έθνος» που με «άσπονδον μίσος» ώρμησε στην Χίον δια να «κουρσεύση και να λεηλατήση και να καταστρέψη ότι δυνηθή…»! (ενθ. ανωτ. σελ. 307).

Στην Επανάσταση του 1821, όπως λέγουν τα κείμενα και οι πηγές, αποδεικνύεται ότι ήσαν υπέρ των Τούρκων, κατά των επαναστατημένων Ελλήνων και τους πρόδιναν όσο μπορούσαν περισσότερο στους Τούρκους, τους υπόσκαπταν δε με κάθε μέσο όπου και όπως τους δινόταν η ευκαιρία.

Έχει διαπιστωθεί ιστορικά ότι οι Εβραίοι: «Επιδιώξανε την εξόντωση του Ελληνικού στοιχείου με κάθε μέσο. Στη Σμύρνη, αρχές Απριλίου του 1821, διαδίδανε ψεύτικες φήμες, ότι στα ελληνικά πλοία, όσους Τούρκους πιάνανε, τους άλειφαν με ρετσίνι και τους καίγανε. Πολλαπλασιάζανε μ’ αυτόν τον τρόπο την εκδικητική μανία των εξαγριωμένων, από την Ελληνική Επανάσταση, τουρκικών ορδών». (Χ. Στασινόπουλου: «Λεξικό της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821» τόμος Β’ σελ. 64)

Και μετά την μικρασιατική καταστροφή η συμπεριφορά των Εβραίων υπήρξε πραγματικά εβραϊκή. Ο Αντώνιος Πισσάνος στο βιβλίο του «Αιχμάλωτοι του Κεμάλ» (για περισσότερα εις Δ. Καψάλαν σελ. 48) γράφει τα εξής συγκλονιστικά:

«…Με τους Τούρκους συμπράττουν και οι Εβραίοι οι οποίοι απελάμβανον πάσης προστασίας και υποστηρίξεως εκ μέρους της Ελληνικής Διοικήσεως. Αυτοί οι οποίοι υπεστηρίζοντο από τον άθλιον Στεργιάδην και είχαν τόσα προνόμια, αυτοί, λέγω, συμμαχούσαν σήμερα με τους Τούρκους.
Καθισμένοι εις τα καφενεία, εχλεύαζον τους Έλληνες, τους κτυπούσαν, τους παρέδιδαν εις τους σφαγείς. Και όταν διήρχοντο τα τάγματα των αιχμαλώτων, έρριχναν γυαλιά στους δρόμους, δια να σχίζωνται τα γυμνά των πόδια και να υποφέρουν περισσότερο τα θύματα της Κεμαλικής θηριωδίας.
Όταν οι Τούρκοι μπήκαν στην Σμύρνη, πολλοί Εβραίοι προσέφεραν τις υπηρεσίες τους. Εις τα αστυνομικά τμήματα υπήρχαν προδόται Εβραίοι. Εις τον σταθμόν των διαβατηρίων αυτοί έκαμαν τον έλεγχον. Εις την αποβάθρα επίσης. Αυτοί υπέσχοντο εις τους Έλληνες ότι θα τους έσωζαν, δια να πάρουν χρήματα και δια να τους παραδώσουν ύστερα ευκολώτερα εις τους σφαγείς των. Δεν υπήρξε ευκαιρία που να μην την εξεμεταλλεύθησαν εις βάρος των Ελλήνων. Ειργάσθησαν σαν τα φίδια. Η Ελληνική Διοίκησις τους εζέσταινε, τους επροστάτευε και αυτοί σήμερον έγιναν όργανα καταστροφής δια τους Έλληνας. Τουλάχιστον θα γίνουν αυτά μαθήματα εις τους Κυβερνήτας μας; θα μάθουν να λαμβάνουν μέτρα αμύνης και προνοίας;
Εις την συνοικίαν Μπας-Οτουράκ απ’ όπου διερχόμεθα οι Εβραίοι ειρωνεύονται με την γνωστήν προφοράν των Ζήτω Βενιζέλος… Ζήτω Κωνσταντίνος… Και ένας άλλος φωνάζει εις άπταιστον Ελληνικήν: «Εμπρός με τον στέφανον της δόξης προς την Αγιά Σοφιά!». Εν τω μεταξύ οι υποκόπανοι των στρατιωτών ανεβοκατεβαίνουν εις τα πλευρά των Ελλήνων αιχμαλώτων, ενώ οι πολίται Εβραίοι και Τούρκοι… χειροκροτούν».

Εβραίοι και ΚΚΕ

Ο πρώην Γενικός Γραμματεύς και βουλευτής του ΚΚΕ Ελ. Σταυρίδης, στο αποκαλυπτικότατο βιβλίο του «Τα παρασκήνια του ΚΚΕ» (Αθ. 1953 και ανατύπωση 1988, έκδ. «Ελεύθερη Σκέψις») μας πληροφορεί ότι η:

«Σοσιαλιστική Φεντερασιόν», αποτελούμενη από υπέρ τα 2.000 μέλη, κατά 90% μορφωμένους Εβραίους, ταξιδεύσαντας εις την Ευρώπην και μορφωθέντας εκεί σοσιαλιστικώς. Αυτή ήτο πολιτική οργάνωσις των Εβραίων κυρίως, αλλά σοσιαλιστική, με σοβαράν πολιτικήν δράσιν, ακόμη από της εποχής της Τουρκοκρατίας. Ήτο συνδεδεμένη με το διεθνές σοσιαλιστικόν κίνημα και απετέλει επισήμως τμήμα της Β’ Σοσιαλιστικής Διεθνούς της Βέρνης εις τα συνέδρια της οποίας απέστελλε τακτικά τους αντιπροσώπους της.
Από του 1908 είχε συνεργασθή με τους Νεότουρκους, των οποίων το κέντρον ήτο η Θεσσαλονίκη, προς ανατροπήν του Σουλτάνου Χαμίτ, και πολλά μέλη αυτής, εν οις και ο γνωστός μετέπειτα Αβραάμ Μπεναρόγια, μετέσχον του αγώνος των Νεότουρκων και εξεστράτευσαν εκ Θεσσαλονίκης κατά της Κωνσταντινουπόλεως και του Χαμίτ». (ενθ. ανωτ. σελ. 14).

Στο βιβλίο του Ελ. Σταυρίδη βλέπει κανείς την εβραϊκή επιρροή πάνω στο ΚΚΕ. Κομμουνιστές βουλευτές και ανώτατα κομμουνιστικά στελέχη ήσαν εβραίοι π.χ. Βεντούρα, Κοέν, Αρντίττι, Πινχάς, Μπεναρόγια, Σουλάμ κ.τ.λ. Όλοι αυτοί οι Εβραίοι ηγωνίζοντο για την εξασθένηση της Ελλάδος και κυρίως για την απόσπαση Ελληνικών εδαφικών περιοχών. Το 1927 οι Εβραίοι βουλευτές υποκινούν την αυτονόμησιν της Μακεδονίας. Ο Εισαγγελεύς ζητεί από την βουλή την άρση της ασυλίας των, για να ασκήσει εναντίον τους ποινική δίωξη «ως επιζητούντων την απόσπαση τμήματος της επικρατείας». Μαζί με τους Εβραίους βουλευτές κατηγορούνται και οι Έλληνες που ανήκαν στο ΚΚΕ. Κατά την συζήτηση στην βουλή, οι Εβραίοι αυθαδίασαν και υπεστήριξαν την «ελευθερία των μειονοτήτων»! Ιδιαιτέρως εξοργιστικός υπήρξε ο Ζακ Βεντούρα.

«Ο Βεντούρα, καθαρά Εβραίος, μετέφερε το ζήτημα και ωμίλησεν ως εκπρόσωπος της ισραηλιτικής μειονότητας υπέρ των ελευθεριών των μειονοτήτων, τονίσας τελικώς ότι «εις την έννοιαν της αυτονομήσεως της Μακεδονίας περιλαμβάνεται ακριβώς η έννοια της ελευθερίας των μειονοτήτων!» Φυσικά η Βουλή δεν επερίμενε ν’ ακούση το πως οι Εβραίοι εννοούσαν την αυτονόμησιν της Μακεδονίας, αφού ταύτην θα την επεθύμουν και οι αστοί Εβραίοι και όχι μόνον οι κομμουνισταί τοιούτοι!» (ενθ. ανωτ. σελ. 443).

Τελικά η βουλή, επί 128 παρόντων έδωσαν 98 καταδικαστικές ψήφους στον Βεντούρα και 96 στον Σουλάμ. Οι σχέσεις εβραϊσμού – κομμουνισμού στην Ελλάδα είναι πασίγνωστες. Από το 1918 οι εθνικοί σοσιαλιστές έχουν καταγγείλει ότι το ΚΚΕ υπήρξε εβραϊκό δημιούργημα, όπως άλλως τε ο μαρξισμός, με σκοπό την εξυπηρέτηση των εβραϊκών συμφερόντων που ήθελαν αδύνατη, μικρή και συνεχώς σπαρασσομένη από εσωτερικές έριδες Ελλάδα. Το «Σοσιαλιστικό Κέντρο Αθηνών» (έτος ιδρύσεως 1911) δια του προέδρου του Ν. Γιαννιού διεκήρυττε και επληροφόρει τον Ελληνικό λαό ότι:

«Ιδρυταί του Κ.Κ.Ε. τόσον εις τας Αθήνας, όσον και εις την Θεσσαλονίκην, ήσαν Ισραηλίται ή κρυπτοεβραίοι Έλληνες, το δε κίνημά των, παρ’ όλα τα σοσιαλιστικά φαινόμενα ή προσχήματα, ήτο εβραϊκόν εθνικιστικόν. Προσήλθαμεν, εν τούτοις, ως μειοψηφία εις το πρώτον Σοσιαλιστικόν Συνέδριον (1918), ηγωνίσθημεν και πάλιν, αλλ’ απεχωρήσαμεν εν τέλει δια να μη γίνωμεν όργανα της κομμουνιζούσης εβραϊκής πλειοψηφίας». (ενθ. ανωτ. σελ. 13 και εις έφημ. «Έθνος» 17 Μαίου 1951)
Ωστόσον οι Έλληνες βουλευτές του ΚΚΕ ανησυχούσαν, διότι διεπίστωναν ότι οι εβραίοι χρησιμοποιούν το ΚΚΕ ως όργανόν τους. Ο Ελ. Σταυρίδης σημειώνει σχετικά:
«Το ότι οι Εβραίοι απεδείχθησαν περισσότερον Εβραίοι και ολιγώτερον κομμουνισταί ή μάλλον το ότι απεδείχθη ότι οι Εβραίοι παραμένουν Εβραίοι και όταν ακόμη, είναι κομμουνισταί και απειθαρχούν εις το κόμμα προκειμένου να ψηφίσουν ομοεθνείς των προεκάλεσεν αγανάκτησιν».

Από τότε περάσανε πολλά χρόνια. Όμως η διαγωγή των Εβραίων απέναντί μας δεν άλλαξε. Σε κάθε ευκαιρία δείχνουν το ανθελληνικό τους μίσος, πάντοτε χωρίς λόγο. Θέλω να πω ότι, μολονότι δεν τους προκαλούμε αυτοί εκδηλώνουν εναντίον μας μία εχθρότητα, που αν δεν γνωρίζαμε τα βαθύτερα αίτιά της θα την θεωρούσαμε ακατανόητη ή παράλογη. Φέρνω ένα παράδειγμα. Όλος ο κόσμος ξέρει τις καταπιέσεις που υπέστησαν από τους Τούρκους κατακτητές οι ομοεθνείς μας στην Κωνσταντινούπολη. Η ομογένεια μας συρρικνώθηκε από εκατοντάδες χιλιάδες στις πέντε. Μονάχα οι Εβραίοι αμφισβητούν την εξόντωση και τους διωγμούς των Ελλήνων! Στην εφημερίδα «Ελληνικός Βορράς» (20 Ιουλίου 1966) διαβάζουμε:

«Ο αρχιρραβίνος του Ισραήλ Γαβριήλ Νισσίμ, εμφανιζόμενος ως διαπρύσιος κήρυξ του… τούρκικου φιλελευθερισμού, διέψευσεν ότι οι Τούρκοι καταπιέζουν τους ομογενείς της Κωνσταντινουπόλεως, τονίζων δε «οι ισχυρισμοί των Ελλήνων στερούνται λογικής βάσεως»!

Με παρόμοια παραδείγματα ανθελληνισμού είναι γεμάτη η ιστορία. Όταν τα βάλετε το ένα δίπλα στο άλλο από μόνο του θα σχηματισθεί το απαίσιο πρόσωπο του μισέλληνος Εβραίου. Την αλήθεια αυτή καμιά προπαγάνδα δεν μπορεί να κρύψει. Εφ’ όσον μας είναι γνωστό το εβραϊκό μίσος δεν πρέπει να απορεί κανείς που όταν οι Εβραίοι αναφέρονται στην μικρασιατική καταστροφή χαίρονται και μας ειρωνεύονται που ηττηθήκαμε. Η εβραϊκή αυθάδεια είναι τόσον προκλητική, ώστε σοβαρές Ελληνικές εφημερίδες αναγκάζονται να αγανακτούν με οξύτητα, π.χ. ο «Ελληνικός Βορράς (13 Απρ. 1974) με τίτλο «Από τέτοιο σκυλί…» έγραψε:

«Η υπ’ αριθμόν 1 ανθελληνική εφημερίς της Τουρκίας, η γελοία «Χουριέτ», εδημοσίευσεν άσεμνον, ως η ιδία, γελοιογραφίαν, ενθυμίζουσα εις τους Έλληνας το 1922. Δια την «Χουριέτ» τι να πη κανείς; Την εξέδωσεν ένας Εβραίος από την Αλβανίαν, ο Σεντάτ Σεμαβή, ο οποίος εκοιμάτο επί χρόνια εις τας αποθήκας του «Ταχυδρόμου» της Θεσσαλονίκης. Από τέτοιο σκυλί, τέτοια εφημερίς θα εξεδίδετο».

Βλέπετε λοιπόν οι Εβραίοι χωρίς να τους ενοχλούμε μας προκαλούν με άσεμνο μάλιστα τρόπο υπενθυμίζοντάς μας την καταστροφή του 1922. Είναι αξιοπαρατήρητο, μολονότι αρκετά γνωστό, ότι οι Εβραίοι δεν μάχονται κατά μέτωπο τον Ελληνισμό σαν Εβραίοι, αλλά κρύβονται πίσω από άλλα ονόματα, άλλες εθνικότητες, γιατί φοβούνται τις συνέπειες. Τέτοιες ύπουλες περιπτώσεις βρίσκει κανείς στην ιστορία πάμπολλες. Νομίζω όμως ότι χρειάζεται ένα παράδειγμα, που παίρνω από τη σύγχρονη πολιτική ζωή.

Εβραίοι και Τουρκία

Έχουμε ορισμένες διαφορές με την Τουρκία. Είναι γεγονός. Έρχονται λοιπόν οι Εβραίοι και δίχως να φαίνονται υποδαυλίζουν τους Τούρκους εναντίον μας. Σκοπεύουν να συγκρουσθεί Ελλάς-Τουρκία για να επωφεληθούν. Κυκλοφορούν στην Τουρκία δύο εφημερίδες με τουρκικά ονόματα, αλλά υπό εβραϊκό έλεγχο. Αυτές οι δύο εφημερίδες συστηματικά ερεθίζουν τους Τούρκους, γράφοντας και διαδίδοντας ψέματα και συκοφαντίες σε βάρος των Ελλήνων. Από το 1974 οι Έλληνες δημοσιογράφοι είχαν επισημάνει το καταχθόνιο εβραϊκό παιγνίδι. Ο Ηλίας Κύρου έγραψε πρωτοσέλιδα στην εφημερίδα «Ελληνικός Βορράς» (21 Απρ. 1974):

«Και εχθρά της ελληνοτουρκικής φιλίας είναι κατ’ εξοχήν η εφημερίς «Χουρριέτ», την οποίαν ίδρυσεν ο Σεντάτ Σεμαβή, Εβραίος από την Αλβανίαν. ο οποίος, προπολεμικώς ειργάζετο εις την τότε εκδιδομένην εις την Θεσσαλονίκην εφημερίδα «Ταχυδρόμος» ως κλητήρ και εκοιμάτο εις την αποθήκην χάρτου…
Εις τον κ. Τσετίν ανεφέρθησαν και άλλα. Ότι ο Σεντάτ Σεμαβή έφυγε κάποτε εις την Κωνσταντινούπολιν, όπου εγκατεστάθη. Με την οικονομικήν βοήθειαν Ισραηλιτών, εξέδωσε την «Χουρριέτ», η οποία εξειλίχθη εις το πλέον φανατικόν ανθελληνικόν φύλλον της Κωνσταντινουπόλεως. Ο υιός του Σεμαβή, αποθανόντος εν τω μεταξύ, εκδίδει σήμερον την «Γκιουν Αϊντί», επίσης ανθελληνικήν εφημερίδα. Τον δε ανθελληνικόν αγώνα της «Χουρριέτ» χρηματοδοτεί και εμπνέει ένας άλλος Κωνσταντινουπολίτης Εβραίος, ο Μπουρλά, καταγόμενος εκ Θεσσαλονίκης και αναχωρήσας από την Θεσσαλονίκην -ο πατήρ του- όταν η πόλις έγινεν ελληνική».

Τον επόμενο χρόνο διαβάζουμε στην «Βραδυνή» (9 Απρ. 1975) υπό τον τίτλο: «προκλητικός ο Τουρκικός τύπος» τα παρακάτω ειδησιογραφικά σχόλια.

«Εν τω μεταξύ συνεχίζεται η προκλητική αρθρογραφία και ειδησεογραφία του τούρκικου τύπου εναντίον της Ελλάδος. Μεταξύ των άλλων η εφημερίς «Γκιούν Αϊντίν» κατηγορεί την Ελλάδα ότι προετοιμάζει πόλεμο εναντίον της Τουρκίας, ενώ η «Χουρριέτ» σε κύριο άρθρο υποστηρίζει ότι η Ελλάς καταβάλλει προσπάθεια δημιουργίας Ελληνοτουρκικής ρήξεως.
Και αφού αναφέρεται σε φανταστικές ελληνικές πτήσεις στην Θράκη και στα Ελληνικά ναυτικά γυμνάσια προσθέτει:

«Εάν κανείς, όλα αυτά τα μελετήση θα βγάλη το συμπέρασμα, ότι η Ελλάς εξοπλίζεται δια να κάμη μίαν ένοπλον αναμέτρησιν με την Τουρκία. Ίσως ορισμένοι Έλληνες να φιλοδοξούν να μεταβάλλουν πάλι την Ίσταμπουλ εις Κωνσταντινούπολιν. Η Αμερική μας έχει διακόψει την στρατιωτικήν βοήθειαν και όμως η αγωνία τους ενετάθη. Διότι είναι γνωστό εις την Ελληνική ιστορία, ότι ένα έθνος δύναται να πολεμήση εάν έχη την στρατιωτικήν βοήθειαν ενός Μεγάλου Έθνους. Παρ’ όλα αυτά όλες οι αναφορές των Ελλήνων στρατιωτικών διοικητών είναι γεμάτες από παραμύθια.
Εάν οι κυβερνητικοί παράγοντες της Ελλάδος υπολογίζουν εις αυτά τα παραμύθια, ημείς τους πληροφορούμε ότι θα βγουν γελασμένοι με τους υπολογισμούς των».

Όποτε μπορούν οι Εβραίοι να πλήξουν τον Ελληνισμό το πράττουν. Τα παραδείγματα είναι πολλά, ατελείωτα, ώστε δεν θάτανε υπερβολή σε κάθε ανθελληνική ενέργεια να πούμε: «Cherchez le Juif». Ο εβραϊκός ανθελληνισμός καλύπτει κάθε μισελληνική εκδήλωση. Από σφαγές ανθρώπων, μέχρι καταστροφές έργων τέχνης. Από συνεργασία με εχθρούς της Ελλάδος, μέχρι κάψιμο Ελληνικών βιβλίων. Από υπονόμευση του Ελληνισμού, μέχρι πολεμική κατά των Ελληνικών ιδανικών.

Όλα αυτά τα αποτρόπαια εγκλήματα οι Εβραίοι και σήμερα τα υιοθετούν και λένε ότι καλά κάνανε. Το Κεντρικό Ισραηλινό Συμβούλιο, εδώ στην Ελλάδα που δείχνει υπέρμετρη ευαισθησία όταν κανείς κατηγορήσει τους Εβραίους, στις περιπτώσεις των Ιουδαϊκών εγκλημάτων κατά των Ελλήνων σιωπά. Η σιωπή του ερμηνεύεται ως ενοχή, αλλά και ως αποδοχή. Αν δεν είναι έτσι ας καταδικάσουν τις αιμοσταγείς πράξεις των ομοεθνών και ομοθρήσκων τους.

Κάποτε οι Εβραίοι θα καταλάβουν ότι δεν μπορούν επ’ άπειρον να εκμεταλλεύονται την καλοσύνη του Ελληνικού λαού.

Αφορισμοί κατά Ελλήνων

«Μέγας» Βασίλειος:

«Προσταγή! Μη δειλιάζετε από των ελληνικών πιθανολογημάτων…τα οποία είναι σκέτα ξύλα, μάλλον δε δάδες […] μη έχοντας δε ούτε και του πυρός την φωτεινότητα, αλλά σαν δάδες καπνίζουσες καταμελανώνουν και σπιλώνουν όσους τα πιάνουν και φέρνουν δάκρυα στα μάτια όσων τα πλησιάζουν…«Εις τον προφήτην Ησαΐαν Προοίμιον», 7.196.3

«Είναι εχθροί οι Έλληνες…διότι διασκεδάζουν καταβροχθίζoντας με ορθάνοιχτο στόμα τον «Ισραήλ». (βλ. Ησαΐας Θ΄: 11)

Ιωάννης Χρυσόστομος:

«Αν κοιτάξεις στα ενδότερα των ελληνικών σκέψεων θα δεις, τέφρα και σκόνη και τίποτε υγιές, αλλά τάφος ανοιγμένος είναι ο λάρυγγας των Ελλήνων φιλοσόφων, όλα δε είναι γεμάτα ακαθαρσίες και πύον, και πάντα τα δόγματα τους βρίθουν από σκουλήκια… Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, παίρνοντας από τους φιλοσόφους τους… Εμείς όμως, δεν παραιτούμαστε από την μάχη εναντίον τους». («Υπόμνημα εις τον άγιον Ιωάννην τον Απόστολον και Ευαγγελιστών», Ομιλία Ξ’, 59.369-370)

«Οι Έλληνες φιλόσοφοι και ρήτορες, είναι καταγέλαστοι και δεν διαφέρουν από τα παιδιά που λένε ανοησίες. Ο Ελληνισμός μπορεί ν’ απλώθηκε σ’ όλη τη γη και να κατέκτησε τις καρδιές των ανθρώπων, καταλύθηκε όμως με την δύναμη του Χριστού…(«Εις τον μακάριον Βαβύλαν και κατά Ελλήνων», παρ. 11-12, 15, 40)

«Tα παιδιά να υπακούτε στους γονείς σας σύμφωνα με το θέλημα του Kυρίου… Εκτός κι αν ο γονέας είναι Έλληνας…». («Προς Eφεσίους επιστολήν», Oμιλία KA’, παρ. α’)

Γρηγόριος Ναζιανζηνός: «Η μητέρα μου πρόσεχε να μη φιλήσουν τα χείλη μου ελληνικά χείλη, να μην αγγίξουν τα χέρια μου ελληνικά χέρια και ούτε ελληνικά τραγούδια να μολύνουν τα αφτιά και την γλώσσα μου». («Επιτάφιος εις τον πατέρα, παρώντος Βασιλείου», παρ. ι’)

«Η σοφία των Ελλήνων είναι τύφος… Οι Έλληνες είναι αλαζόνες…δεισιδαίμονες…αυθάδεις…». («Εις Ηρώνα τον φιλόσοφον»)

Πηγές: http://greeknation.blogspot.com https://facebook.com/TheMythReturns2/

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Τα Εγκλήματα των Εβραίων κατά του Ελληνισμού